Hey Lieverd, dynamiseer je me?

Dynamisch zekeren. Dat klinkt als een zeer spannend onderwerp. 

Daarom wil ik het er een keer lang en langdradig over hebben. Want niets in klimland is zo fijn, als een zekeraar die dynamisch zekert; dan kom je namelijk in een bed vol zachte wolkjes terecht als beloning voor het aangaan van de woeste fysieke en mentale uitdaging boven de haak.

Een statische zekeraar aan je levenslijn voelt, daarmee vergeleken, als….. boulderen zonder mat. Liever val je niet. Waar voorklimmen voor veel onder ons toch al wel (fantastisch maar) een beetje spannend is, kan een statisch zekeraar dodelijk zijn voor elk greintje plezier boven de haak.

Helaas is dynamisch zekeren niet vanzelfsprekend en ook niet altijd makkelijk. Met veel enkeltjes heb ik inmiddels medelijden gehad, en zelf ben ik allerminst een zekerkoningin. Ik vind dynamiseren soms gewoon best lastig. Met name als mijn klimmer veel lichter is dan ik. Dan voel ik niet wanneer ze in het touw terecht komt en moet ik zelf een soort van beslissen wanneer en hoeveel ik meegeef. Ik heb een vriendinnetje van 47 kilo dat zich meermaals serieus geblesseerd heeft doordat haar (ervaren!) klimpartners haar val niet wisten te dynamiseren. Tip van haar? Ga bij lichte klimpartners in kikkerhouding zitten zodra het spannend wordt en spring naar boven bij een val.

Ook het dynamiseren van klimmers van mijn eigen gewicht geeft me soms kopzorgen. Wanneer zij boven bandjes of obstakels uitklimmen, überhaupt natuurlijk een moment waarop je als zekeraar beter even oplet, moet ik du moment van loslaten razendsnel een inschatting maken. Dynamiseren tot na het bandje (indien mogelijk) of niet dynamiseren? Je kunt er lacherig over doen, maar de klimmer kan zelf haar val toch echt niet in goede banen leiden. Stiekem best een verantwoordelijkheid.

Zwaardere klimmers die vallen zijn in die context zelfs nog wat lastiger, omdat ’t moeilijker is om te controleren waar ze precies terecht komen. Je wordt zelf immers in rap tempo met veel kracht omhoog gezogen en chapeau voor zij die dan nog correct kunnen anticiperen op bandjes en obstakels.

Wat ik echter nog vele malen moeilijker vind dan het dynamiseren van klimmers van elk soort gewicht, is het praten over dynamisch zekeren. Veel van mijn klimvrienden zekeren gelukkig dynamisch, en dat doet honderd wonderen voor mijn mentale rust boven de haak. Maar als ik met nieuwe kennissen ga klimmen, durf ik nauwelijks te zeggen dat een dynamische val voor mij erg belangrijk is. Zeg maar superbelangrijk. Zeg maar heel-mijn-klimplezier-belangrijk.

‘Hé lieverd, dynamiseer je me?’ is makkelijk gezegd, en toch komt het al snel over als het bij voorbaat uiten van een serieuze kritiek op de zekeraar, met name als die al jaren met de grigri in de weer is. Maar een herhaling van statische vallen is al helemaal funest voor de ontluikende klimvriendschap.

Ik heb inmiddels twee communicatietactieken ontwikkelt voor wanneer ik met nieuwe klimpartners op pad ga. Zodra we ons in de gordel hijsen, zeg ik dat ik één, val (niet altijd vanzelfsprekend) en twee, heel erg houdt van dynamische vallen. Dan lijkt het een beetje alsof ik verklaar dat ik fan ben van de kleur groen, Eefje de Visser, soesjes en toevallig ook van dynamisch vallen.

Als ik merk dat ik er dan nog steeds geen vertrouwen in heb, om welke reden dan ook, dan initieer ik een valtraining met piepkleine valletjes om mee te beginnen. Dat is niet alleen goed voor mijn vertrouwen in het materiaal en de algemene goede afloop (voortgang?) van mijn leven, maar geeft ook een idee van de zekerervaring van de zekeraar. Als meneer of mevrouw dan al statisch vallen opvangt, heb je in elk geval gegronde reden om er een opmerking over te maken (of kun je de kans grijpen om ongemerkt heel hard weg te rennen, iets wat ik liever zou doen dan een confrontatie).

Maar wat ik natuurlijk het allerliefst zou zien is dat ’t simpelweg een wat couranter onderwerp van gesprek is onder aan de rots. Dat ik wat vaker hoor ‘ik ben heel licht, pas op’ of ‘heb ik je wel goed gezekerd?’ of ‘shit, oh nee, dat was een nare val, dat zal ik hierna beter proberen te doen’, zodat ik in de toekomst misschien wat minder vaak trillende klimmers boven hun laatste haak zie uitklimmen, om daarna te aanschouwen hoe zij bij een val door hun zekeraar tegen de wand aan worden gesmeten. Mensen hebben al genoeg moeite met voorklimmen.

Zodat ook beginners meteen meekrijgen dat ’t echt wel ‘een ding’ is, dat dynamiseren. Voor de enkeltjes, al onze enkeltjes.

Hey lieverd, dynamiseer je me?

(Hoezeer dynamiseren onderwerp van gesprek is onder Nederlandse klimmers weet ik overigens niet; misschien wordt er boven de aardappels en onder de koeien wel enthousiast over gediscussieerd).