La Mia Fantasia
Ongeveer halverwege de Clarée (de lokale rivier, die naam geeft aan onze vallei) trekt een asfaltweg rechts de bergen in, kronkelend naar Col d’Echelle, door een dennenbos met kersverse naalden (het is lente). Tussen halfhoge bergen ligt daar een open weide, waar je het liefst met geruit kleed en rieten mand de auto uitspringt om spontaan te picknicken. En dan valt de route Italië binnen, of nou ja, niet helemaal, maar een wat donkere, steile afdaling kijkt uit over de vallei van Bardonecchia, met smalle tunnels en brokkelige berg, grenspolitie verstopt achter scherpe bochten.
Nu moet je over Bardonecchia één ding weten: daar is een ijssalon en ’s zomers kun je die vinden doordat de rij ongeveer in Frankrijk begint, ik zal niet zeggen hoe het ding heet want die rij is dus al lang genoeg, maar chocola en mango en aardbei en vanille, en meloen en pistache. En amarena. En caramel…
Mocht je de verleiding van Pasticceria Ugetti echter weerstaan (oeps, nu heb ik het toch gezegd), dan kun je links Vallée Étroite inslaan. De steile vallei, een Franse vallei, of toch een Italiaanse. En die steilheid is vooral te danken aan Paroi de Militaire, een indrukwekkende massa steen aan de linkerkant van het anders schattige dalletje, van zo’n vierhonderd meter hoogte vol met routes en avontuur en hoogtevrees. Op deze wand gingen wij ‘La Mia Fantasia’ klimmen, een multipitch van zo’n tien lengtes die zou beginnen naast een kleine grot.
We vonden grot noch multipitch. En terwijl we beiden verschillende steenhopen op en neer liepen, op zoek naar een specifieke serie boorhaken (la mia fantasia klonk plots wat twijfelachtig), vond ik een rode steen met kleine kristalletjes die in een netwerk van draden over de oppervlakte liepen. Papa! Ik vergat dat ik op zoek was naar een route, want nu was ik met stenen in de bergen waarover mijn vader dingen zou weten en bedacht me dat ik een kleine moest vinden om naar hem op te sturen. Zijn kind tussen de rotsen met blote benen en ruwe stenen in de handen. Een kind in de bergen. Tot mijn partner riep en hij, zodra ik me bij hem voegde, zichtbaar ongeduldig naar mijn stenen keek.
Ik legde ze onderaan een alternatieve route, ‘Albatroz’, maar toen we uren later op dezelfde plek neerstreken, waren ze weg. Iemand anders had ze mooi gevonden. ‘Neem je vader hier anders mee naar toe’, zei mijn partner. ‘Ja’, zei ik. We besloten ijs te halen in Bardonecchia, maar de winkel bleek dicht. Dus reden we in onze kleine blauwe auto terug richting Col d’Echelle en spraken over die grote wand waar we zojuist urenlang tegenaan gekleefd hadden. Gek dat niemand het er ooit over had. Italiaanse alpinisten bleken ’t als oefentuin gebruikt te hebben om zich voor te bereiden op de grote bergen, zo vertelde Google ons, terwijl Bambi’s en babykonijnen zich klaarmaakten voor weer een nacht op Col d’Echelle. Hun nacht zodra wij voorbij waren getuft.
En toen volgden we de Clarée terug naar huis.
